Sænski fundarstjórinn tekur völdin

Það er skemmtileg tilviljun að á þessu fallega sunnudagskvöldi virðist vel valinn hópur Evrópusinnaðra álitsgjafa hafa ákveðið að skrifa í einum kór að nú megi ekkert út af bregða á síðustu metrunum í Evrópuslagnum og það megi alls ekki fallast á tillögur um tvöfalda þjóðaratkvæðagreiðslu.

En af hverju liggur svona mikið á núna?

Rök ríkisstjórnarinnar í málinu eru einföld: Umsókn um aðild VERÐUR AÐ HAFA BORIST fyrir 14. júlí og það má ekkert standa í vegi fyrir því!

Ef það gengur ekki, er nefnilega ekki hægt að taka umsóknina fyrir á fundi utanríkisráðherra ESB síðar í mánuðinum.

Og af hverju er þetta svona mikilvægt?

Jú, svo að Svíar, sem leiða starf ESB um þessar mundir, geti unnið í okkar málum.

Sömu Svíarnir og krefjast þess að við staðfestum Icesave-samkomulagið í óbreyttri mynd.

Engu að síður er lagt ofurkapp á að umsókn Íslands verði í höndum Svía.

Það má eiginlega segja að þessi sænski fundarstjóri hafi tekið öll völd í íslensku samfélagi í dag.

Nauðhyggjan er vörn ríkisstjórnarinnar í flestum málum núna.

Það verður að staðfesta ESB-umsókn núna strax. Annars verður engin endurreisn.

Við verðum að samþykkja Icesave í óbreyttri mynd. Annars verður Ísland Kúba norðursins.

Þetta er auðvitað ekkert annað en ákveðin stjórnunarlist, að stilla þeim sem hafa aðrar hugmyndir upp við vegg og segja að ef ykkar leið verður ofan á þá fer allt í bál og brand.

Annars má rifja upp orð sem féllu í janúar um ESB-aðild og þó ýmislegt hafi breyst í landslagi stjórnmálamanna þá eiga þau ágætlega við í dag:

"Það ríkir neyðarástand í fjármálum Íslands. Evrópusambandið hefur enga skyndilausn á þessu. Það tekur okkur mörg ár að uppfylla skilyrði um upptöku evrunnar. Að manni læðist jafnvel sá grunur að Evrópusambandið sé jafnvel notað til að leiða umræðuna á Íslandi frá einhverju öðru. Að viss öfl kjósi að beina athyglinni að ESB til að fólkið fari ekki að hugsa um eitthvað sem er hættulegra fyrir ríkjandi valdhafa í stjórnmálum og fjármálalífi. Þetta finnst mér ég greina hjá stjórnmálaflokkum, í sumum fjölmiðlum og hjá áhrifamönnum í viðskiptalífinu."

Það er alveg ljóst að aðalgulrótin í hugum fólks varðandi Evrópusambandið er ennþá evran og vonin um að geta skipt út krónunni sem fyrst. Við erum hins vegar svo langt frá því að uppfylla Maastricht-skilyrðin að við ættum frekar að vera að tala um áratugi en ár þar til að við fáum evruna. Evrópusambandið mun ekkert gefa eftir hvað þetta varðar, enda verður það sama yfir okkur að ganga og aðrar þjóðir Evrópusambandsins. Lettar hafa t.d. verið látnir hanga í þessum skilyrðum í mörg ár, allt frá inngöngu 2004 og Seðlabanki Lettlands telur raunhæft að árið 2013 nái þjóðin að uppfylla skilyrðin fyrir því að fá evru.

Staðreyndin er ósköp einfaldlega sú að Evrópusambandið fer ekkert þótt sænski fundarstjórinn taki ekki fyrir umsókn Íslands í lok mánaðarins.

Flokkslínan og forystulínan

Vinstri grænir láta beygja sig í duftið í ESB-málinu, hver á fætur öðrum og flokksforystan virðist beita þingmenn þrýstingi ef þeir ætla ekki að dansa með línu forystunnar í málinu en svo skemmtilega vill til að flokkslínan og forystulínan eru ekki þær sömu. Flokkslínan er sú að berjast eigi gegn ESB en forystulínan er að það sé bannað að halda á lofti flokkslínunni í bili.

Ásmundur Einar Daðason, þingmaður VG, hefur sagt frá því í fjölmiðlum og á þingi dag að hann hafi gjarnan viljað fá tvöfalda þjóðaratkvæðagreiðslu og hefði helst viljað vera á slíku máli sem flutningsmaður. Honum hafi hins vegar verið stillt upp við vegg í málinu og sagt við hann að ef hann færi á slíka tillögu jafngilti það stjórnarslitum!

Hann hafi því ákveðið að vera ekki á málinu og er raunar farinn í heyskap og mun ekki taka frekari þátt í umræðum á þingi um málið í bili.

Þetta eru falleg skilaboð flokksforystunnar til ungs fólks í stjórnmálum: Þið megið gjarnan koma í flokksstarfið og berjast með okkur í þeim hugsjónamálum sem við eigum sameiginleg… en þið verðið bara að vera klár á því að við munum þurfa að gefa allt slíkt eftir þegar við komumst til valda og þá verður mjög illa séð ef menn ætla að berjast fyrir sinni sannfæringu.

Steingrímur J. Sigfússon, formaður VG, sagði fyrir einu og hálfu ári á þingi í umræðum á þingi:

„Því skulum við ekki heldur gleyma, hv. þingmenn, að við erum ekki hér sjálfra okkar vegna, í okkar eigin umboði. Við erum fulltrúar kjósenda okkar og verkfæri þeirra á þessum stað. Þaðan sprettur valdið. Það kemur ekki innan úr brjóstum okkar sjálfra, ekki innan úr brjóstum ríkisstjórnar og ráðherra, ekki innan úr brjóstum forseta Alþingis eða meiri hlutans hverju sinni, heldur frá þjóðinni.“

Þessu fögru orð virðast hafa misst gildi sitt í dag og kominn er á agi í herbúðunum, það jafnvel þótt Vinstri grænir hafi sérstaklega samið um það að fá að vera á móti Evrópusambandsaðild í stjórnarsáttmálanum!

Árni Þór Sigurðsson formaður utanríkismálanefndar Alþingis hefur að sama skapi þurft að snúa frá sannfæringu sinni í málinu. Um síðustu áramót skrifaði hann t.d. í athugasemd á þessari bloggsíðu eftirfarandi setningar:

„Það er bjargföst skoðun mín að Í RAUN hafi enginn stjórnmálaflokkur óskorað umboð til að hefja aðildarviðræður við Evrópusambandið, þótt færa megi rök fyrir því að einfaldur meirihluti á Alþingi geti tekið slíka ákvörðun. Hún væri væntanlega lögleg en meiri spurning hvort það væri siðlegt. Þess vegna er það líka mín skoðun að það færi vel á því að spyrja þjóðina þeirrar almennu grundvallarspurningar hvort hún vilji ganga í Evrópusambandið eða ekki (þá yrði alltaf sá fyrirvari að viðunandi samningar næðust). Svari þjóðin þeirri grundvallarspurningu neitandi þarf ekki að eyða tíma og fjármunum í frekari viðræður eða athuganir á því máli, en svari þjóðin þeirri spurningu játandi, myndi íslensk stjórnvöld hefja viðræður við ESB um aðild og láta reyna á íslenska hagsmuni þannig. Síðan yrði samningsniðurstaða borin að nýju undir þjóðina og þá gæti hún sagt sitt álit. Með þessum hætti á þjóðin ekki bara síðasta orðið, hún ræður því líka hvort fyrsta skrefið verður tekið. Sumum finnst þetta óþarflega flókið og tímafrekt, en eigum við ekki alltaf að hafa tíma fyrir lýðræði? Myndi svona fyrirkomulag ekki bara styrkja lýðræðið? Ég tel svo vera.“

Í dag mælti Árni Þór fyrir áliti utanríkismálanefndar og sagði að tvöföld þjóðaratkvæðagreiðsla væri óþörf þar sem meirihluti þjóðarinnar vildi fara í aðildarviðræður samkvæmt skoðanakönnun. Hann hefur því breytt um skoðun í málinu eftir að hann komst til valda, eitthvað sem er farin að verða ansi algengur merkimiði á þingmönnum Vinstri grænna um þessar mundir.

Og séu menn að horfa til skoðanakannanna hefur komið fram í nýlegri könnun að 76% þjóðarinnar vill að farið verði í tvöfalda þjóðaratkvæðagreiðslu.

Ég vek annars athygli á Deiglupistli sem ég birti í dag um þetta mál.